ITS NOT ME

Luc Dondeyne schildert de mens in veel verschijningsvormen. Verhevigd, kleurrijk, erotisch. Hij fotografeert wat om hem heen gebeurt. Hij kadreert scherp. Hij heeft vooral, misschien zelfs uitsluitend, oog voor de ‘leisure society’ van de 21ste eeuw, een samenleving waar een oppervlakkig hedonisme tot maatstaf is verheven.

In zijn schilderijen zijn mensen niet aan het werk, maar sporten, ontspannen zich, vermaken zich, mijmeren, ... vaak zijn ze toeschouwers. Dondeyne zoomt in op individuen, verzonken in zichzelf, bezig met zichzelf. Als enkele personages samen voorkomen, is er opvallend genoeg geen onderlinge communicatie. Het zijn verstilde, ongemakkelijk stemmende beelden van een mensheid die zich oppervlakkig vermaakt.

Door zijn schilderstrategieën brengt hij een netnietwerkelijkheid in beeld: een reclamewerkelijkheid (die hij op de schop neemt), een net te uitbundige werkelijkheid, waar op het tweede gezicht, de schijnbare zorgeloosheid leidt tot fragmentatie, versplintering en eenzaamheid.

[Eric Rinckhout, fragment tekst catalogus Third Eye]